Follow
Music Biennale Zagreb to międzynarodowy festiwal muzyki współczesnej w Zagrzebiu, w Chorwacji, organizowany przez Chorwackie Towarzystwo Kompozytorskie. Biennale, założone przez Milko Kelemena i odbywające się każdej wiosny lat nieparzystych od 1961 roku, stało się jednym z najważniejszych festiwali muzyki współczesnej w Europie.
Repertuar i format
W całej swojej historii Biennale przywiązywało równą wagę do klasycznego repertuaru XX wieku i muzyki eksperymentalnej, obejmując różnorodne formy muzyczne, w tym koncerty symfoniczne i kameralne, operę, balet, teatr muzyczny i spektakle multimedialne. Festiwalowi towarzyszą również wykłady, warsztaty i sympozja. Biennale współpracowało z największymi międzynarodowymi nazwiskami muzyki współczesnej, w tym z Luciano Berio, Johnem Cage’em, Peterem Maxwellem Daviesem, Mauricio Kaglem, Witoldem Lutosławskim, Bruno Maderną i Igorem Strawińskim.
Festiwal zyskał międzynarodową rangę w latach 60. i 70. ubiegłego wieku i stał się wyjątkowym miejscem spotkań artystów zarówno ze Wschodu, jak i Zachodu oraz impulsem dla chorwackich kompozytorów i muzyków, przyspieszając ich integrację ze światowymi trendami w muzyce współczesnej, zwłaszcza poprzez współpracę z zagranicznymi artystami. Okazał się również popularny wśród publiczności koncertowej – jego wydarzenia ogląda prawie dziesięć tysięcy osób. Popularność festiwalu wynika po części z symbolicznych cen biletów: w 2011 roku wejściówka na większość wydarzeń wynosiła 20 HRK (ok. 12 złotych), natomiast karnet festiwalowy można było kupić za 150 HRK (80 złotych). Około 70% finansowania festiwalu zapewniają dziś Ministerstwo Kultury i Miasto Zagrzeb, a reszta pochodzi z darowizn i dochodów własnych festiwalu.
W 2005 roku Biennale było gospodarzem Światowych Dni Muzyki ISCM. Ponownie gościło Światowe Dni Muzyki w 2011 roku, co zbiegło się z 50-leciem Biennale.
Początki festiwalu
Chorwacki współczesny kompozytor klasyczny Milko Kelemen założył Biennale Muzyczne w Zagrzebiu, pełnił funkcję jego dyrektora w latach 1961-1979, a później został mianowany jego honorowym prezydentem. Początkowo burmistrz Zagrzebia Većeslav Holjevac nie był zainteresowany festiwalem, dopóki Kelemen nie zagroził, że zamiast tego zorganizuje festiwal w Belgradzie; nawet wtedy Holjevac mógł zapewnić finansowanie tylko w walucie krajowej, przez co niedoszli organizatorzy nie byli w stanie zapłacić zagranicznym uczestnikom.
Kelemenowi jednak udało się namówić minister kultury Związku Radzieckiego Jekaterinę Furcewą na pokrycie wszystkich kosztów. Po tym Kelemen pojechał do Waszyngtonu i rozmawiał z Departamentem Stanu. Gdy uzyskał potwierdzenie udziału Amerykanów i Sowietów, przyciągnięcie reszty nie było problemem. Mimo to, jego wysiłki organizacyjne przyniosły mu dwa dni więzienia oraz przesłuchanie przez jugosłowiańską tajną policję, ponieważ jego częste podróże do Związku Radzieckiego i USA zostały uznane za podejrzane. Ostatecznie, pierwsze Biennale okazało się sukcesem odnotowanym nawet przez The New York Times, który opublikował półstronicową recenzję wydarzenia.
Kontrowersje
Music Biennale Zagreb wiele razy stał na skraju upadku, przez kontrowersje takie jak bieganie Tomislava Gotovaca nago po Placu Republiki czy puszczenie przez słoweński zespół Laibach przemówienia zmarłego prezydenta Jugosławii Tito, wyświetlając jednocześnie film pornograficzny, co skutkowało załamaniem nerwowym dyrektora artystycznego festiwalu i jego ucieczką na wyspę Silba. Mimo to, festiwal odbywa się do dnia dzisiejszego.
Dodaj komentarz